دو رفیق

دو رفیق در راهی گذر می کردند تا این که به محله کثیف و بدنام شهر رسیدند.

یکی از آن ها اصرار زیادی داشت که شب در آن محل به عیش و عشرت بگذراند ،

اما آن دیگری با وی مخالفت شدیدی کرد و از او خواست که از نیت اش دست بکشد.

متاسفانه نصایحش کارگر نشد و به ناچار دوستش را ترک گفته  و با خشم و رنجش

فراوانی از آن جا دور شد. فکربه عمل زشت رفیقش او را بدجوری آشفته  خاطر کرده

بود، بنابراین  تصمیم گرفت که به معبدی رفته و به سبب اجتناب از گناهی که

مرتکب نشده بود.  تشکر کند و کمی کتاب مقدس بخواند.اما وقتی به معبد داخل شد،

اصلا نتوانست از فکر رفیقش رها شود و دائم عمل درستی که خود انجام داده بود

را با کار زشت رفیقش مقایسه می کرد و او را در ذهنش مورد  شماتت قرار می داد.

از طرفی آن رفیق خطاکار که به سمت یکی از آن اماکن پست گام بر می داشت،

عمل زشت خود را با تقوی و پرهیزکاری رفیقش مقایسه می کرد و به شدت

در خود احساس حقارت می کرد. در همین زمان زمین لرزه سختی به وقوع

پیوست و همه چیز و همه کس را به کام زمین فرو برد .

بلافاصله ماموران بهشت و جهنم مشغول کار خود شدند، چرا که

سرشان بسیار شلوغ بود. رفیق اول که در منطقه پست شهر جان داده بود توسط

کارکنان بهشت از زیر آوار در آورده شد و با احترام خاصی به سمت بهشت

هدایت شد. او ناگهان از دور دید که دوست پرهیزگارش

در میان ماموران جهنم اسیر و کشان کشان به سمت جهنم برده می شود.

بلافاصله سوال کرد که :

" بایستی اشتباهی رخ داده باشد . "  

چرا که دوستش را لایق بهشت می دانست ؛ اما فرشته ای به او پاسخ داد :

" هیچ اشتباهی رخ نداده ! ما فقط دستورات را اجرا می کنیم. "

اما او هم چنان بر سوال خود اصرار می کرد و از مامور بهشت می خواست

که برایش توضیح دهد. مامور پاسخ داد : " در لحظه وقوع زلزله هیچ گناهی

از سوی تو رخ نداده بود، اما فکر تو دائم پیش زهد و تقوی

دوستت و معبدی که او در آن مشغول دعا بودمی چرخید ...و اما 

ذهن رفیقت با تحقیر تو و امثال تو، مدام حول و حوش این فکر بود که

چگونه دیگران می توانند به راحتی گناه کنند و راه خطا بپیمایند "

و ادامه داد :

" تحقیر و خرد شماری دیگران و خود را برتر دانستن،

کلید دروازه جهنم برای دوستت شد "

خردمند هرگز غم آنچه را از دستش رفته نمی خورد

حتی اگر عزیز ترین کسش مُرد و وی را به خاک سپرد

شکسته ی غم و درد نمی گردد

دیگر آنکه مُرد خردور از نادیدنیها چنان دل می کند

که باد از بید می گذرد

خوشبخت کسی است که راه قدر دانی

از خدمت دیگران را بلد است

و شادی دیگران را به قدر شادی خود حس میکند

آدم ها دو دسته اند:

غیرتی و قیمتی....

دسته اول با خدا معامله میکنند دسته دوم با بنده خدا

به یاد مردای قیدیم که حرمت داشتم

هر رهگذری محرم اسرار نگردد ، صحرای نمک زار ، چمن زار نگردد

هرجا که رسیدی مکش طرح رفاقت ، هر کس که به تو یار وفادار نگردد . . .

نیاسائید . زندگی در گذر است

بروید و دلیری کنید

پیش از آنکه بمیرید

چیزی نیرومند و متعالی از خود بجای گذارید

تا بر زمان غالب شوید